"The most powerful anti-depressant in the world has four paws and a wagging tail."
U had het natuurlijk al opgemerkt, maar op dit blog heerst sinds enige tijd een radiostilte... Er is heel wat veranderd sinds de laatste post en daar heb ik het heus nog wel over in een volgend bericht. Vandaag echter even over die puppy die het Lief en ik onlangs in huis haalden.
 |
| Koningsdag (ze loopt heus niet elke dag rond met een hoed) |
Toegegeven: de eerste weken met een puppy in huis waren bijzonder lastig. Het kostte ons kilometers keukenpapier en eindeloze tripjes naar buiten om het beestje waterdicht te krijgen. En het gepiep en gejank deden mij zelf bijna huilen (zou ze echt zo ongelukkig zijn met ons??). Ik vroeg me meerdere keren af of een vrouw die voor het eerst een kind krijgt zich ook zo voelt (en in dat geval ben ik blij dat ik nog niet aan kinderen denk).
Bon, we hebben de eerste weken overleefd en ik weet nu zeker dat datgene over die vrouw met kind ook op kleine hondjes van toepassing is. Het Lief en ik zijn ondertussen tot over onze oren verliefd op de kleine Whippet (en ook nog op elkaar hoor, maak u niet ongerust) en ik voel me vaak meer een hondenmoeder dan een baasje.
Het verwend nest ligt s' morgens bij mij op bed en overal waar het kan, gaat ze mee naartoe. Daarom heeft ze een eigen mandje voor op de fiets en een speciaal mandje voor op de trein. Ik vind het heerlijk om door de bossen te wandelen met de Whippet aan mijn zijde en word instant blij als ze haar kopje op mijn schouder legt. En als voorbijgangers "ooooh" roepen of glimlachen bij het zien van mijn schattige Whippet, dan gloeit mijn hondenmoederhart van trots.
 |
| Samen ziek zijn op de bank |
En als u daar, beste lezer, toevallig geen hondenfanaat bent, dan verklaart u mij nu zeker voor gek. Maar zeg nu zelf: smelt stiekem ook uw hart niet bij het zien van deze kleine couch potato?
Hondsdolle groetjes,
Lyrinn